İnsanın sonsuzluğu: Kuyu ve Sarkaç

İnsan denilen canlının aklını kötüye ne değin kullanabileceği, dehasının ne kadar ebedi ve hudut tanımaz oluşuyla yüzleşiyoruz Kuyu ve Sarkaç’ı okurken. Edgar Allan Poe’nun usta kalemiyle yazılmış öykülerinin içinde gerilimi hissedeceksiniz.

(Edgar Allan Poe)

KUYU VE SARKAÇ

Kitapta bir bölümde acıyı, insanın ölecek kadar kötü hissedişini şöyle bir paragrafla anlatmış Poe:

“Fenalaşmıştım -o korkunç şekilde süren acıyla- ölecek kadar fenalaşmıştım. En sonunda beni çözdüklerinde, oturmama izin verildiğinde, duyularımı kaybetmeye başladığımı ayrım ettim. O hüküm; ölümün o dehşet hükmü, kulaklarımın duyduğu son cümleydi. Ardından sorgulayan sesler bir düş âlemindeymiş gibi süresiz bir uğultuya dönüştüler güya. Değirmen çarkının sesine benzediklerinden belki de – sesler dönüp duruyordu. Bu kısa sürdü; çünkü bundan böyle hiçbir şey duymuyordum. gerçi bir zaman görmeye devam ettim; fakat nasıl dehşet bir mübalâğayla! Kara cüppeli yargıçların dudaklarını gördüm”.